یک جان و صد آه*

امشب می خواستیم با دوستی جلسه تفریحی چهار نفره برقرار کنیم.3 نفر بودیم و نفر چهارم را هر چقدر گشتیم نتوانستیم پیدا کنیم.یک روش قدیمی داشتم که آن را پیشنهاد دادم.لیست تلفن داخل گوشی موبایلمان را باز کردیم و لیست را از بالا تا پایین مرور کردیم که یکی را پیدا کنیم.هیچ آدم مناسبی نبود.دوره های زندگی می گذرند.گاهی تنها تریم و گاهی دورمان شلوغ است.چند روز قبل داشتم فکر می کردم چقدر وحشتناک است اگر تنها بودن را بلد نباشی.چقدر ذلیل خواهی شد.چه بلاهایی ممکن است سر خود بیاوری فقط به خاطر نداشتن این مهارت. امروز حالم از وقت تلف کردن به هم می خورد.ساعت 11 آمدم سرکار و مدام از خودم می پرسم این دو سه هفته اخیر،این هفته اخیر چه کار درست حسابی کرده ای؟کارهای کوچکی کرده ام ولی از خودم راضی نیستم.چقدر از وقتم را پای اینترنت گذرانده ام؟باید خودم را جمع کنم،باید جدی تر بگیرم. و در آخر یک دیالوگ بامزه،دیروز در حضور همکار متاهلی که خیلی کم از اصفهان می آید مثل همیشه با آه گفتم با زندگیمون چه کار کنیم؟بلافاصله جواب داد:اگه زن و بچه داشتی می گفتی چطور زنده بمونیم؟ چیز خاصی نمی خوام بگم فقط برام جالب بود. *عنوان کاری از محسن نامجو