وقتی همه کذابیم

یکی از نشانه های جالب،قابل تامل و شایعی که در خودم و آدمهای اطرافم می بینم نوعی از مکانیزم تکذیب است.اینکه آدم با شکلی از تعصب به یک ایده و یا عملکرد بچسبد ولی در واقع نقطه مقابل آن را خواهان است. در واقع میزان تعصب یا جدیت او از میزان ترسش از روبرو شدن با آن چیز دیگر است.چند نمونه:
1.خب راستش گاهی به شکل وجودی بعضی از آدمها، علایقشان و نوع رابطه شان با هم بدجور حس بدی دارم. مثل کسانی که سریالهای خانوادگی را دنبال می کنند یا خانمهایی که شوهر خود را مجبور به کاری(خصوصا چیزی مثل بچه دار شدن) می کنند. به آدمهایی که مشغول بازی های کامپیوتری هستند. داشتم فکر می کردم شاید دلیل ریشه ای ترش این باشد که من دچار نوعی از حسودی هستم که چرا نمی توانم در درون دنیای آنها قرار بگیرم و جزیی از آن باشم و از آن لذت ببرم و به آن مشغول باشم.تمام آن حس بد در واقع از جدا افتادگی خودم است نه از نقد رفتار آنها.

2.چند روز پیش در یکی از آشنایان رفتار جالبی دیدم.در حین حرفها با نوعی از افتخار و تعصب از اینکه مجردها از رابطه جنسی محرومند و با تاهل این امکان کاملا در دسترس است(البته با جملاتی تقریبا غیر مستقیم) سخن گفت.بعدا به آن فکر کردم: می تواند ریشه همچین رفتاری این باشد که آن آدم در مورد تمام وضعیتی که در دنیای متاهلی در آن قرار گرفته دچار سردرگمی است و برای همین از بزرگترین دلیلی که برایش رابطه زناشویی را شروع کرده با حرارت دفاع می کند. حتی در کل می توان حدس زد در چنین موقعیتی آن دلیل اولیه حالا چندان معتبر نباشد اما دست آویز دیگری نیز حس نمی شود.

3.دوباره خودم، والبته خیلی ها، که در موقعیتی که در واقع کاملا آزاد هستند که خیلی کارها کنند،خود را مجبور به کار مشخصی می بینم.گاهی حس می کنم برایم در زندگی یک مسیر نجات بخش بیشتر نیست. آیا این راهی پنهان برای رهایی  و غلبه بر تمام ترسهای روبرویی با آیندهء مبهم نیست؟