۱۳۸۹ خرداد ۲۸, جمعه

در گیر دربرگیری آبی ها

جز و مد ممتد لبانت
     آبشار بلند موهایت
           می لرزاند و می شوید قلب مرا
                 غوطه ورم می کند در بود تو
                             ای دریای طوفانی من
                                    پرتاب کن،پرتاب کن حلقه ناجی ام را
                                                               جان،بی نَفَس یاد تو
                                                                مرده است در این دریای بی بودی،بی خودی

۲ نظر:

ناشناس گفت...

شعر خودته، شعر میگی مگه ؟

امير عسکری گفت...

اره مال خودمه.حالا فعلا یکی گفتم!;)