داور ما و سکویش

2.دوباره رفتم و برگشتم. اراک و دانشگاه را می گویم. دنبال استادی برای گرفتن پایان نامه بودم. همه مشغول بودند. انگار یک جور مسابقه است که همه بالا و بالاتر روند و از تکرار بقیه بودن خارج شوند. فکر نمی کنم قضیه اینطوری باشد. یعنی وقتی می گویی مسابقه پس حتما داوری هست و سکویی و یک نفر که آن بالا می رود.ولی همچین چیزی نیست. هر کس دارد زندگی خودش را می کند.برخی حال خوبی دارند و برخی بدحال ترند.همین.دیروز بعد از ظهر زیر آسمان تمام ابری اراک و باد تندی که توی درختها می زد،غروب و صدای جیرجیرکها، سکوتِ رفتن دانشجوها، کمی قدم زدم."چند دقیقه"ء خوبی بود.
1.برایم جالب است دانستن اینکه انگیزه هر آدم بخصوصی از هر روز بیدار شدن،هر روز سرکار آمدن،هر گفتگو با دوستش،هر قدمی که برمی دارد چیست؟ اگر فرض کنیم آدمها برای هر کوچکترین کاری که انجام می دهند هدفی دارند و انگیزه هایی، آنوقت فکر کردن به همه آنها کنار هم شاید گیج کننده باشد. ولی فکر کردن به اینکه غیر از این هم باشد نا امید کننده است.فکر کردن به اینکه در جهانی زندگی می کنیم که آدمها چیز خاصی از خودشان و روزگار نمی خواهند و در بی خبری پیر می شوند دل آدم را می سوزاند.
0.دیشب توی قطار با پیرمرد چاقی همسفر بودم.پیرمردی با چهره پر از چاله و دماغی باد کرده و چشمهایی قرمز پشت عینک.با آن یکی هم کوپه ای از هر دری سخن می گفتند. در میان حرفها به هر کجا سرک می کشیدند، پیرمرد ما چند اسم می گفت. اسم معاون و رئیس آن سازمان و محل. داشتم فکر می کردم این هم می تواند برنامه ای برای تمام یک زندگی باشد، داشتن آشنا و اسمی در هر جا. کلی وقت خواهد گرفت از آدم.