به نظرم همه چیز به عادت بر می گردد.سالها،حدود 8 سال، اهواز تنها زندگی کرده ام و تقریبا هیچ وقت احساس تنهایی نداشته ام.اما حالا که یک روز است که آمده ام تهران و اتفاقا خانواده رفته اند اهواز، تنهایی ام را حس می کنم.همیشه وقتی اینجا می آمدم مادرم و پدرم را در این خانه می دیدم.به حضور آنها، اینجا عادت کرده ام و در نبود آنها تنهایی حس می شود.فکر کنم خطرناک ترین کار این است که تسلیم نوع نگاه فعلی خود شویم و قدم لازم بعدی را برنداریم.در نهایت همه چیز عادت می شود و پذیرفته.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر